Pisałem niedawno o tym, jak w USA testowano biodiesel w autobusach miejskich. W dzisiejszym artykule podam trochę informacji dotyczących testu sojowego biodiesla w ciężarówkach. Testu uruchomionego na naprawdę dużą skalę.
Test nazywa się Two Million Mile Haul (czego nie potrafię dobrze przetłumaczyć) i ma sprawdzić skuteczność B20 (mieszanka 20% biodiesla z olejem napędowym) na łącznym dystansie dwóch milionów mil (ok. 3,2 mln km). Test organizuje amerykańska firma przewozowa Decker Truck Line przy współpracy narodowej rady biodiesla (NBB).
Test się już niemalże zakończył (do przejechania zostało tylko 200 000 mil), więc można spokojnie zacząć wyciągać wnioski. Oto niektóre z nich:
- samochody zużywają nieco więcej biodiesla B20 niż klasycznego oleju napędowego, choć różnica mieści się w granicy błędu statystycznego i jest mniejsza, niż różnica pomiędzy spalaniem wynikającym z różnego stylu jazdy kierowców,
- zarówno użytkownicy B20 jak i oleju napędowego mieli problemy z zapychaniem się filtra paliwa poniżej temperatury 0°F (-18°C); ze względu na to, że użytkownicy B20 byli na to przygotowani i poinstruowani jak mają sobie z tym radzić, nie mieli większych kłopotów, niż użytkownicy petrodiesla (ropopochodnego oleju napędowego).
Kilka zalet korzystania z biodiesla jest niepoliczalnych i niedających się zmierzyć w nawet najlepszym teście drogowym czy na hamowni.
Korzystanie z biodiesla pozwala przedsiębiorcy na kreowanie wizerunku firmy przyjaznej dla środowiska. Ma on lepsze właściwości smarne niż petrodiesel i większą liczbę cetanową, więc spala się lepiej. Korzystanie z tego paliwa ogranicza emisje toksycznych składników spalin i pozwala spalać paliwo wyprodukowane w kraju, bez potrzeby importowania ropy naftowej.
Mała uwaga do kwestii merytorycznych:
paliwa do silników o zapłonie samoczynnym nie są badane pod kątem liczby oktanowej jak benzyny, lecz liczby cetanowej i prawdopodobnie to autor miał na myśli.
@Robert: racja, przeoczenie, dzięki za zwrócenie uwagi! 🙂