Holzgas to pochodzące z języka niemieckiego pojęcie określające gaz drzewny, czyli palny gaz powstający w procesie zgazowania drewna. Urządzenia do jego produkcji zyskały bardzo mocno na popularności w czasie II Wojny Światowej, gdy popyt na paliwa płynne znacząco wzrósł wskutek działań wojennych.
W Polsce to pojęcie zostało spopularyzowane właśnie w tamtym okresie.
Jako paliwo dla silników, holzgas był dość kłopotliwy w użyciu. Instalacja produkowała go na bieżąco, a więc przed uruchomieniem silnika należało najpierw rozpalić zgazowarkę. Samo urządzenie było duże i ciężkie, obciążało zatem pojazd, niekiedy zmniejszając jego ładowność (w przypadku ciężarówek). Z tego względu, stosowane było głównie tam, gdzie raz uruchomiony silnik pracował przez dłuższy czas — w samochodach ciężarowych, autobusach, ciągnikach a także na łodziach rybackich.
Produkcja gazu generatorowego (wytwarzanego sztucznie z paliw stałych) była swego czasu bardzo popularna. To właśnie taką formę miał tak zwany gaz miejski, produkowany w miejskich gazowniach z węgla kamiennego. Nim rozpowszechniło się wydobycie i dystrybucja gazu ziemnego, to właśnie gaz miejski służył jako paliwo dla domowych kuchenek i oświetlenia gazowego w miastach.
Holzgas po II Wojnie stracił na popularności i na powrót zainteresowano się nim dopiero w latach 1970-tych, w obliczu kryzysu paliwowego i drastycznego wzrostu cen paliw. Wtedy m.in. opracowano ten projekt prostego generatora gazu drzewnego, który przetłumaczyłem i wydałem w Polsce (można go kupić w cenie poniżej 25 złotych).
Dziś paliwo to ma znaczenie raczej marginalne, bo interesuje co najwyżej fascynatów odnawialnych źródeł energii. Albo tych, którzy nie chcą kupować paliwa na stacji, tylko wolą być niezależni energetycznie.
Osobną kwestią jest ogrzewanie na holzgas, czyli kotły zgazowujące drewno. Tu mamy do czynienia z odpowiednią konstrukcją komory spalania, która pozwala efektywnie wykorzystać całą energię zawartą w paliwie.
Więcej informacji na temat gazu drzewnego znajdziesz w poniższych tekstach: